- CANNES 2019: HEROES هرگز نمی میرند توسط Aude Léa Rapin -
امسال دوباره ، در کن ، در فرانسه ، همه چیز در حال نزاع است ، بین افراد شیرین دیوانه Fortnight (Dupieux ، Forgeard) ، سران جدید (قوی) در رقابت رسمی (Mati Diop ، Ladj Ly) و بازگشت فیلمسازان تایید شده (Dumont ، Sciamma ، Bonello ، Zlotowski ، Honoré ...) اما در Semaine de la Critique ، این یک کارگردان جوان ، Aude Léa Rapin است که با فرستادن Adèle Haenel به یک سفر جاده ای عجیب در بوسنی ، یک سورپرایز ایجاد می کند.
این کار مانند یک فیلم علمی تخیلی به کارگردانی آلن کاوالیر آغاز می شود: در پاریس ، جوانی اعتماد به نفس می کند ، رو به دوربین ، در مورد احتمال وجود دوباره تنبیه یک جنایتکار جنگی که در دهه 1980 درگذشت ، شک می کند. در بوسنی ، دقیقاً در روز تولد او. این پوچ است ، اما ما می خواهیم او را دنبال کنیم. در طرف دیگر لنز ، یک دوست نزدیک ، روزنامه نگار و کارگردان ، با تیم فشرده خود تصمیم می گیرد که به آنجا برود ، از این مرد که بیش از سی سال گم شده است تحقیق کند و این رمز و راز عجیب را روشن کند: او بله یا خیر ، تناسخ داشته است؟ این س absال پوچ ، مضحک به نظر می رسد ، اما اولین فیلم سینمایی Aude Léa Rapin را که چندین سال در بوسنی زندگی کرد ، تلفیق کرده و آن را خلاصه می کند: آیا باید ایمان داشته باشیم یا باور نکنیم؟ تحویل افسارها به داستان تا چه حد امکان پذیر است؟ در نهایت چه چیزی پشت یک داستان است؟ شخصیت Adèle Haenel ، روزنامه نگار ، خیلی زود مردد بودن خود را به تیم خود نسبت می دهد ، عدم قطعیت هایی که به راحتی می توان تصور کرد که راپین است. او نمی داند فیلمش به کجا می رود. او حتی نمی داند فیلمی وجود دارد که در این جستجوی ناگوار برخوردهای بین افرادی که به یک زبان صحبت نمی کنند و یک شخصیت اصلی که در نهایت خیلی زود به افسانه پردازی مشکوک است ، قرار می گیرد.
در آن طرف آینه
اگر این یک حقه بود چه؟ چه اتفاقی می افتد اگر قهرمانان هرگز نمی میرند هیچ چیز چیزی نگفتند ، یا بهتر بگوییم ، مرده به دنیا آمد؟ سپس صحنه ای وجود دارد که به عنوان یک محور محوری عمل می کند ، در طی آن آدل هائنل شبانه با دوست خود روبرو می شود و نسخه وی را زیر سوال می برد. دیگر او را باور نمی کند. سپس باید ورق بزنیم ، خودمان را دوباره اختراع کنیم تا ادامه یابد. راپین از آن طرف آینه از آنجا عبور می کند ، "از طریق شیشه نگاه": مانند همه فیلم های خوب جاده ، دیگر خطر مقصد نیست بلکه سفر است و این زمانی است که فیلم واقعاً بلند می شود و قلب او را پیدا می کند ، با موافقت اینکه دیگر هدفی برای تمرکز مجدد بر روی موضوع واقعی خود ندارد ، این دوستی و لطافت است که کارگردان برای شخصیت اصلی خود در جستجوی معنا احساس می کند. این حماسه در حالی که داستان علمی تخیلی در صمیمیت پیش می رود ، از طریق آخرین صحنه صراحت گیج کننده ، به درون گرایی تبدیل می شود. به نظر می رسد که Aude Léa Rapin سرانجام فیلم خود را پیدا کرد.
